زندگی سیاه

اگه عاشق بشید و به عشقتون نرسید، هیچی اتفاق نمی افته، جز اینکه زندگیتون سیاه میشه... هیچکس تو زندگیتون راه نمیدید. از همه دوست دارید انتقام بگیرید از همه ی اونایی که مانع شدند... البته اگه عرضه اش باشه... اگه مث من مرد باشید همه رو تو دلتون نگه میدارید و چشمتون رو به آسمون میمونه... اگه خدا هم مث بقیه نگاتون کرد ولی هیچ اتفاقی نیافتاد، سرتون میاد سمت زمین... مردونه زندگیتونو میکنید... ولی همیشه تو دلتون یه بغض بزرگ میمونه. یه بغضی که نه دلتون دیگ دل میشه نه بغضتون میترکه... همیشه و هرلحظه این حس باهاتون هست و هیچگاه نخواهد رفت... بعد اون موقع است که تازه یه اتفاقایی میافته

اول از همه شبا خوابتون نمیبره، تا ساعت های 5 و 6 صبح بیدار می مونید بدون هیچ هدفی. بدون هیچ انگیزه ای

ظهرها میخوابید تا ساعت 1-2 ظهر

بعد بلند میشید با یه اعصاب داغون، با یه حس بد با یه زندگی پر از هدف که هیچکدوم انجام نمیشه. حتی قدم هم نمیذارید

بعد ناهار میخورید و ... ساعت های 4-5بعدازظهر مثل تمام سالهای گذشته، راه میافتید تو خیابونا، به هیچ کس اهمیت نمیدید، به یاد عشقتون با عشقتون قدم میزنید و خیابونا رو متر میکنید حتی تنهایی میرید سینما، کافی شاپ ، و... 

شب میاید خونه، ساعت 8-9 ، عادت ندارم تا نصف شب تو خیابونا باشم. با یه حس که گرسنه نیستید با خونواده شام میخوردید و ... بعد این شمایید که می بینید دوباره ساعت 5 صبحه

چه حسی دارید اگه این زندگی رو برای چندین سال تجربه کنید؟؟؟ خداروشکر. اوستا کریم دمت گرم.

کلبه متروک تنهایی (من و غروب سابق)...